Post by Nicolette on May 13, 2016 17:11:58 GMT
Reyna was dankbaar voor het eten. Hoewel ze niet vaak at wilde ze soms wel eten, gewoon om het gevoel niet te vergeten. Ze was in gedachten verzonken en schrok dan ook op toen ze de stem van Vance ineens hoorde. Ze rilde even. "Dankjewel." Fluisterde ze terug en met een kleine glimlach keek ze naar hem. "Nou ja, ik weet het niet, er zijn genoeg mensen die dat gedaan hebben." Ze glimlachte zwak en beet op haar onderlip. "Wie weet, had je wat andere kleding gevonden. Ik weet het niet wat je graag doet of wat je.. Nouja.." Mompelde ze en ze slikte even. Langzaam keek ze op naar Vance, hij liep weer weg. Reyna at verder en keek toe hoe hij verder liep. Kort fronste ze even toen hij een emmer pakte met schuurpapier en bijenwax. "Vance.. Dat is echt te gek." Ze kwam overeind en hing over de reling en bekeek hem. Ze grinnikte even en keek lief naar hem. "Je bent bijna beter dan mijn bemanning hierin." Grapte ze even. Rustig bekeek ze wat hij deed en glimlachte. "Wil je wat soep Vance? Ik weet dat je geen honger hebt maar het is wel prettig om soms wat te eten." Ze wilde hem verzorgen, het was niet nodig maar ze wilde het wel graag.
Uiteindelijk kwam hij weer terug het dek op en ze bekeek hem even. Hij was knap zo zonder zijn blouse en ze wist weer waarom ze zichzelf gister had aangeraakt. Ze keek even naar hem en glimlachte. Liep naar hem toe. "Wil je iets drinken misschien?" Op het moment dat hij zich weer aankleedde bekeek ze hem. Hij kwam naar haar toe en ze wachtte rustig. Pakte haar beker waar wat water in zat. Deze stak ze even uit naar hem en glimlachte. Verbaasd keek ze even naar de kaart die hij neerlegde. "Vance.." Ze grijnsde en liep dichter naar de tafel toe en bekeek de kaart tevreden.
Ze zag het, gevaren, routes. Wat hij beschreven had maar het was ook onduidelijk. "Ik heb je wel nodig om dit te ontcijferen. Nemebe en ik zijn goed maar deze kaart, er staan dingen op die zelfs ik nog niet begrijp na vele jaren.' Zachtjes streelde ze over de kaart heen.
Har bemanning kwam het dek op, een voor een druppelden ze omhoog en ze keek op naar ze. Tevreden keek ze naar haar mannen en kwam overeind. "Goedemorgen mannen, ik hoop dat jullie goed geslapen hebben want we gaan zo weer aan de slag. We hebben veel te doen. We gaan naar een gevaarlijke plek, jullie zouden het niet kunnen overleven maar er zijn ook schatten. Wie niet zijn leven wilt wagen mag vandaag gaan, tegen de middag varen we uit." Haar handen legde ze op de reling die bij het roer stond. "Ik wil nu dat jullie gaan bevoorraden, tot jullie geluk is onze schade gerepareerd door een nieuwe gast in ons midden." Haar hand gleed naar achteren. "Dit is Vance, generaal geweest in verschillende legers. Nu is hij hier en hij is hier om ons te helpen. Behandel hem met hetzelfde respect als dat je mij behandeld en dan krijg je dat terug. En nu aan het werk stelletje lamzakken, we hebben niet de hele dag!" Riep ze uiteindelijk.
De mannen riepen wat en gingen aan het werk. Reyna draaide zich weer om naar Vance en glimlachte. "Kom, we gaan naar beneden. Alles doorspreken." Ze pakte de kaart op waarna ze naar beneden liep, haar hakken tikten op de grond en haar heupen wiegden heen en weer terwijl ze naar de gastenkamer liep. Aan de zijkant stond een bed en bij het raam een grote tafel met vers fruit erop, rum en wijn. Rustig nam ze plaats op een stoel en keek weer naar de kaart. Voor het eerst was ze weer even alleen met Vance.
Uiteindelijk kwam hij weer terug het dek op en ze bekeek hem even. Hij was knap zo zonder zijn blouse en ze wist weer waarom ze zichzelf gister had aangeraakt. Ze keek even naar hem en glimlachte. Liep naar hem toe. "Wil je iets drinken misschien?" Op het moment dat hij zich weer aankleedde bekeek ze hem. Hij kwam naar haar toe en ze wachtte rustig. Pakte haar beker waar wat water in zat. Deze stak ze even uit naar hem en glimlachte. Verbaasd keek ze even naar de kaart die hij neerlegde. "Vance.." Ze grijnsde en liep dichter naar de tafel toe en bekeek de kaart tevreden.
Ze zag het, gevaren, routes. Wat hij beschreven had maar het was ook onduidelijk. "Ik heb je wel nodig om dit te ontcijferen. Nemebe en ik zijn goed maar deze kaart, er staan dingen op die zelfs ik nog niet begrijp na vele jaren.' Zachtjes streelde ze over de kaart heen.
Har bemanning kwam het dek op, een voor een druppelden ze omhoog en ze keek op naar ze. Tevreden keek ze naar haar mannen en kwam overeind. "Goedemorgen mannen, ik hoop dat jullie goed geslapen hebben want we gaan zo weer aan de slag. We hebben veel te doen. We gaan naar een gevaarlijke plek, jullie zouden het niet kunnen overleven maar er zijn ook schatten. Wie niet zijn leven wilt wagen mag vandaag gaan, tegen de middag varen we uit." Haar handen legde ze op de reling die bij het roer stond. "Ik wil nu dat jullie gaan bevoorraden, tot jullie geluk is onze schade gerepareerd door een nieuwe gast in ons midden." Haar hand gleed naar achteren. "Dit is Vance, generaal geweest in verschillende legers. Nu is hij hier en hij is hier om ons te helpen. Behandel hem met hetzelfde respect als dat je mij behandeld en dan krijg je dat terug. En nu aan het werk stelletje lamzakken, we hebben niet de hele dag!" Riep ze uiteindelijk.
De mannen riepen wat en gingen aan het werk. Reyna draaide zich weer om naar Vance en glimlachte. "Kom, we gaan naar beneden. Alles doorspreken." Ze pakte de kaart op waarna ze naar beneden liep, haar hakken tikten op de grond en haar heupen wiegden heen en weer terwijl ze naar de gastenkamer liep. Aan de zijkant stond een bed en bij het raam een grote tafel met vers fruit erop, rum en wijn. Rustig nam ze plaats op een stoel en keek weer naar de kaart. Voor het eerst was ze weer even alleen met Vance.