Post by Coast on Aug 16, 2016 6:31:04 GMT
Haar ouders waren achter haar komen staan en keken naar haar. "Waarom heb je zo naar tegen hem gedaan?" was eigenlijk de simpele vraag van haar moeder. Sheryna schudde haar hoofd. "Omdat ik niet weet hoe te gedragen zo nu en dan. Hij heeft me geholpen. Ik had hem moeten bedanken en hem benzine moeten geven... Ik was alleen mijn krachten aan het opladen, zoals altijd bij de volle maan." zei ze zacht. "Hij is nu vertrokken." zei haar vader.
Sheryna stond op, haar ogen vastbesloten. "Wat ga je doen?" vroeg haar moeder. "Je weet toch dat ik de Suzuki GSX nog heb staan? Ik denk dat ik die maar een ga pakken." zei ze met een glimlach. "Oké, ik weet dat hij heeft gezegd dat je jezelf gewoon open moest stellen, maar dit is van de zotte." sprak haar moeder. "Ik wens je dan alvast een goede reis." zei haar vader. Met die woorden snelde ze het huis in. Ze gleed in haar leren broek en trok de rood, zwarte jas aan. Ze liep naar de schuur onder het oog van haar ouders die zich enigszins zorgen maakten. Ze hadden altijd voor haar dochter gezorgd, vooral na wat er allemaal gebeurd was. Nu zou ze weer op pad gaan.
Ze trok de schuurdeuren open en liep naar binnen, nam plaats op de zwarte motor met de rode accenten. Ze zette een aantal knopjes om, stelde de choke af en draaide de sleutel om. Met een sportief geronk startte de motor. Ze grinnikte even, het was lang geleden, maar ze zou gaan. Ze liet de motor stationair draaien en pakte twee jerrycans welke ze aan de zijkant van haar motor bevestigde. Ze stapte weer op, haar ouders stonden voor haar. Ze keken toe hoe ze haar haren onder de helm werkte. "Doe voorzichtig." zei haar moeder terwijl ze wat broodjes en flesjes water aan Sheryna gaf. Ze nam het aan en reed daarna rustig weg. Zodra ze op de openbare weg kwam trok ze het gas open. Ze had hem al snel gevonden. Ze reed hem voorbij en zette haar motor overdwars op de weg, haar rechtervoet op de grond terwijl ze haar donkere vizier nog niet omhoog deed. Haar motor ronkte nog redelijk luid en pas wanneer hij dichtbij genoeg was ging ze rechtop zitten. "Ik dacht dat weggaan zonder gedag te zeggen slechte manieren waren." zei ze. Ze zette haar helm af en keek naar hem, ze lachtte. "Dus ik kwam maar even achter je aan." zei ze lachend.
Ze legde de helm op haar tank en ze keek naar hem. "We zijn een beetje verkeerd begonnen misschien. Maar laat het me bewijzen dat het beeld dat jij van me hebt, vals is. De angst die jij in het dorp zag, was omdat er de avond ervoor een moord was geweest. Ze dachten dat ik het was, maar de dader was allang in verhoor met de politie. Dat ijs eten? Ik had de serveerster een paar weken terug geholpen met een feestje waar ik een gratis ijsje voor kreeg. Iedereen was op zijn hoede en een onbekende die dan komt kijken? Was erg verdacht." ze kantelde haar hoofd een beetje en keek rustig naar hem. "Wat mij betreft, ik heb meer negatieve dingen meegemaakt als goede. Het feit dat jij me hebt geholpen, een vreemde, is voor mij wonderbaarlijk. Dus nee, ik kon je niet zomaar weg laten gaan en als het van je mag, ga ik graag met je mee naar Michigan en wie weet verder. Enkel als dit mag." ze sprak het dan wel vol vertrouwen, maar haar gezicht zei duidelijk dat ze er onzeker van was. Niet de reis, maar meer of hij het wel goed zou vinden. En dat was ook te zien, puur door het feit dat haar ogen zich van hem afwendden terwijl ze het vroeg. Ze haalde een broodje uit haar jas en gooide deze naar hem toe. "Met de groeten van mijn ouders. Ze hoorden het weet je, dat je honger had." zei ze met een glimlach.
Sheryna stond op, haar ogen vastbesloten. "Wat ga je doen?" vroeg haar moeder. "Je weet toch dat ik de Suzuki GSX nog heb staan? Ik denk dat ik die maar een ga pakken." zei ze met een glimlach. "Oké, ik weet dat hij heeft gezegd dat je jezelf gewoon open moest stellen, maar dit is van de zotte." sprak haar moeder. "Ik wens je dan alvast een goede reis." zei haar vader. Met die woorden snelde ze het huis in. Ze gleed in haar leren broek en trok de rood, zwarte jas aan. Ze liep naar de schuur onder het oog van haar ouders die zich enigszins zorgen maakten. Ze hadden altijd voor haar dochter gezorgd, vooral na wat er allemaal gebeurd was. Nu zou ze weer op pad gaan.
Ze trok de schuurdeuren open en liep naar binnen, nam plaats op de zwarte motor met de rode accenten. Ze zette een aantal knopjes om, stelde de choke af en draaide de sleutel om. Met een sportief geronk startte de motor. Ze grinnikte even, het was lang geleden, maar ze zou gaan. Ze liet de motor stationair draaien en pakte twee jerrycans welke ze aan de zijkant van haar motor bevestigde. Ze stapte weer op, haar ouders stonden voor haar. Ze keken toe hoe ze haar haren onder de helm werkte. "Doe voorzichtig." zei haar moeder terwijl ze wat broodjes en flesjes water aan Sheryna gaf. Ze nam het aan en reed daarna rustig weg. Zodra ze op de openbare weg kwam trok ze het gas open. Ze had hem al snel gevonden. Ze reed hem voorbij en zette haar motor overdwars op de weg, haar rechtervoet op de grond terwijl ze haar donkere vizier nog niet omhoog deed. Haar motor ronkte nog redelijk luid en pas wanneer hij dichtbij genoeg was ging ze rechtop zitten. "Ik dacht dat weggaan zonder gedag te zeggen slechte manieren waren." zei ze. Ze zette haar helm af en keek naar hem, ze lachtte. "Dus ik kwam maar even achter je aan." zei ze lachend.
Ze legde de helm op haar tank en ze keek naar hem. "We zijn een beetje verkeerd begonnen misschien. Maar laat het me bewijzen dat het beeld dat jij van me hebt, vals is. De angst die jij in het dorp zag, was omdat er de avond ervoor een moord was geweest. Ze dachten dat ik het was, maar de dader was allang in verhoor met de politie. Dat ijs eten? Ik had de serveerster een paar weken terug geholpen met een feestje waar ik een gratis ijsje voor kreeg. Iedereen was op zijn hoede en een onbekende die dan komt kijken? Was erg verdacht." ze kantelde haar hoofd een beetje en keek rustig naar hem. "Wat mij betreft, ik heb meer negatieve dingen meegemaakt als goede. Het feit dat jij me hebt geholpen, een vreemde, is voor mij wonderbaarlijk. Dus nee, ik kon je niet zomaar weg laten gaan en als het van je mag, ga ik graag met je mee naar Michigan en wie weet verder. Enkel als dit mag." ze sprak het dan wel vol vertrouwen, maar haar gezicht zei duidelijk dat ze er onzeker van was. Niet de reis, maar meer of hij het wel goed zou vinden. En dat was ook te zien, puur door het feit dat haar ogen zich van hem afwendden terwijl ze het vroeg. Ze haalde een broodje uit haar jas en gooide deze naar hem toe. "Met de groeten van mijn ouders. Ze hoorden het weet je, dat je honger had." zei ze met een glimlach.