Post by Coast on Nov 28, 2016 17:22:02 GMT
Sheryna kon niet veel doen om duidelijk te maken dat ze Rafael had gezien. Maar ze begreep wat hij bedoelde. De man leek niet erg onder de indruk van Rafael, of zelfs het mes wat op zijn keel lag. Zodra Rafael hem weg had getrokken zocht Sheryna de steun van haar motor. Ze had het idee of waren haar ribben in elkaar gedrukt. Het leek voor haar eeuwig te duren voor haar lichaam zich weer normaal gedroeg. Het ijs stond op haar motor.
"Hé hé... rustig, ze wilde het zelf, anders kleedde ze zich niet zo." zei de man ter verdediging. Sheryna draaide haar met een ruk om. "Wát!?" De man haalde zijn schouders op en hield zijn handen daarna in overgave omhoog. "Luister, het was gewoon een fout, oké?" zei hij op de woorden van Rafael. Maar de man draaide zich razendsnel om en greep het mes uit de hand van Rafael.
Sheryna legde haar hand op de schouder van Rafael. "Je bevindt je op glad ijs." waren haar zachte woorden. Daarbij blikte ze op de grond. Onder de man was een spiegel van ijs verschenen.
Haar ogen gleden naar Rafael. De man deed zijn best om te blijven staan, maar elke kleine beweging maakte het erger. Het zorgde ervoor dat de man na verloop van tijd uitgleed. Sheryna liep rustig naar het mes en pakte het op. Ze keek naar de man die nog steeds probeerde om overeind te komen.
Ze liep terug naar Rafael en gaf hem het mes terug. "Sorry, ik heb me niet aan mijn belofte gehouden." zei ze zachtjes. "Je mag me er later wel voor straffen, of me wegsturen... Wat jou het beste lijkt." Ze slikte de laatste woorden bijna in, gezien ze dit niet wilde.
Ze keek naar Rafael en legde haar handen op zijn schouders. "Dank je." ze drukte haar lippen in zijn mondhoek en keek naar hem. "Kalmeer... alsjeblieft." ze vroeg het, niet omdat het nodig was. Maar deze kant van hem was... angstaanjagend. Ze was blij geweest de man niet te zijn.
De man was opgestaan en keek naar hen. Sheryna draaide haar een beetje om. "Draai je om en ga terug naar wat je uberhaubt van plan was. Huur een kamer en rust wat uit, kom niet terug naar één van ons." haar woorden klonken hard. Maar het was meer een advies. De man knikte even, gooide Rafael een gemene en dreigende blik toe voordat hij omdraaide en ze alleen liet.
Sheryna zuchtte en keek naar haar motor. "En ik wilde gewoon mijn spullen in de koffer doen en het geld pakken... En toen dook hij op. Ik weet niet eens waar hij vandaan kwam." zei ze zacht. Ze had het gevoel alsof ze het uit moest leggen.
Ze liet hem los en pakte de helm van haar motor. Ze keek er even naar en glimlachte daarna. "Kom, ik weet een betere plek." zei ze daarna. Ze zette haar helm op en ging op haar motor zitten. Deze zou vanzelf wel ontdooien. Ze liet haar handschoenen voor wat het was en startte haar motor. Ze wachtte geduldig tot hij ook klaar zou zijn en zou daarna rustig wegrijden. Het was maar een klein stukje rijden, dus het maakte niet heel veel uit. Ze hield haar spiegels in de gaten wanneer en of hij kwam. Daarna reed ze iets sneller.
Het was inderdaad maar even. Nog geen kwartier later sloeg ze af bij een houten huis. Het was duidelijk een restaurant. Het leek op een Duits huisje. Ze zette haar helm af en de motor op de standaard. Ze wachtte tot hij ook klaar was. "Tadaa... Heerlijke Duitse ontbijten. Als je ze nog niet hebt gehad... Ze zijn echt heerlijk." zei ze lachend.
Ze was de enge man bij het motel al weer vergeten, zo leek het. Op dit moment was ze hem dankbaar dat hij haar had geholpen. Al zat ze met een paar vragen. Het liet haar glimlach verdwijnen als sneeuw voor de zon. "Je werd zo kwaad... mag ik... vragen waarom?" vroeg ze voorzichtig. "Als je het niet wil vertellen hoeft het niet." voegde ze er zachtjes aan toe.
"Hé hé... rustig, ze wilde het zelf, anders kleedde ze zich niet zo." zei de man ter verdediging. Sheryna draaide haar met een ruk om. "Wát!?" De man haalde zijn schouders op en hield zijn handen daarna in overgave omhoog. "Luister, het was gewoon een fout, oké?" zei hij op de woorden van Rafael. Maar de man draaide zich razendsnel om en greep het mes uit de hand van Rafael.
Sheryna legde haar hand op de schouder van Rafael. "Je bevindt je op glad ijs." waren haar zachte woorden. Daarbij blikte ze op de grond. Onder de man was een spiegel van ijs verschenen.
Haar ogen gleden naar Rafael. De man deed zijn best om te blijven staan, maar elke kleine beweging maakte het erger. Het zorgde ervoor dat de man na verloop van tijd uitgleed. Sheryna liep rustig naar het mes en pakte het op. Ze keek naar de man die nog steeds probeerde om overeind te komen.
Ze liep terug naar Rafael en gaf hem het mes terug. "Sorry, ik heb me niet aan mijn belofte gehouden." zei ze zachtjes. "Je mag me er later wel voor straffen, of me wegsturen... Wat jou het beste lijkt." Ze slikte de laatste woorden bijna in, gezien ze dit niet wilde.
Ze keek naar Rafael en legde haar handen op zijn schouders. "Dank je." ze drukte haar lippen in zijn mondhoek en keek naar hem. "Kalmeer... alsjeblieft." ze vroeg het, niet omdat het nodig was. Maar deze kant van hem was... angstaanjagend. Ze was blij geweest de man niet te zijn.
De man was opgestaan en keek naar hen. Sheryna draaide haar een beetje om. "Draai je om en ga terug naar wat je uberhaubt van plan was. Huur een kamer en rust wat uit, kom niet terug naar één van ons." haar woorden klonken hard. Maar het was meer een advies. De man knikte even, gooide Rafael een gemene en dreigende blik toe voordat hij omdraaide en ze alleen liet.
Sheryna zuchtte en keek naar haar motor. "En ik wilde gewoon mijn spullen in de koffer doen en het geld pakken... En toen dook hij op. Ik weet niet eens waar hij vandaan kwam." zei ze zacht. Ze had het gevoel alsof ze het uit moest leggen.
Ze liet hem los en pakte de helm van haar motor. Ze keek er even naar en glimlachte daarna. "Kom, ik weet een betere plek." zei ze daarna. Ze zette haar helm op en ging op haar motor zitten. Deze zou vanzelf wel ontdooien. Ze liet haar handschoenen voor wat het was en startte haar motor. Ze wachtte geduldig tot hij ook klaar zou zijn en zou daarna rustig wegrijden. Het was maar een klein stukje rijden, dus het maakte niet heel veel uit. Ze hield haar spiegels in de gaten wanneer en of hij kwam. Daarna reed ze iets sneller.
Het was inderdaad maar even. Nog geen kwartier later sloeg ze af bij een houten huis. Het was duidelijk een restaurant. Het leek op een Duits huisje. Ze zette haar helm af en de motor op de standaard. Ze wachtte tot hij ook klaar was. "Tadaa... Heerlijke Duitse ontbijten. Als je ze nog niet hebt gehad... Ze zijn echt heerlijk." zei ze lachend.
Ze was de enge man bij het motel al weer vergeten, zo leek het. Op dit moment was ze hem dankbaar dat hij haar had geholpen. Al zat ze met een paar vragen. Het liet haar glimlach verdwijnen als sneeuw voor de zon. "Je werd zo kwaad... mag ik... vragen waarom?" vroeg ze voorzichtig. "Als je het niet wil vertellen hoeft het niet." voegde ze er zachtjes aan toe.