Post by Nicolette on Jan 21, 2017 18:51:38 GMT
“Extreem.” Antwoordde ze hem even maar toch glimlachte ze. Ze vond het niet erg, ze zou het wel leren om hem uiteindelijk te lezen. Ze keek toe hoe hij naar Yana toe liep en glimlachte. Ze zei hem maar niet dat ze het dier niet achter kon laten, ze wist nu al dat hij haar menselijke kant haatte. “Ik dacht dat ik je dat al duidelijk uitgelegd had?” Ze had een slokje genomen en voelde hem achter zich. “Je hebt me duidelijk verkeerd begrepen vanmiddag. Ik hoef geen alleen heerseres te worden. Ik moet eerst deze onderwereld leren kennen.” En iets vinden om zich niet direct te laten doden door alle demonen die ze tegenkwam.
Kort keek ze op naar hem. Zijn ogen verraadden zijn woede, het was duidelijk dat deze had plaatsgemaakt voor lust. De kans om iets te zeggen had ze niet maar zij wist dat dit niet van Weyran af kwam. Ze sloot dan ook even haar ogen toen hij om hem riep. Ze wachtte kalm tot Weyran binnenkwam, duwde Xeres niet weg maar bekeek hem alleen een beetje. Verbaasd keek ze op bij het bevel maar nam het mes aan. Het voelde vreemd in haar hand, het was niet van haar en dat voelde ze. Terwijl ze het mes bekeek had Xeres Weyran al vastgepakt en ze kon er niets aan doen dat ze dat uiterst vervelend vond. Zeker de dreiging in zijn toon. Met een felle blik keek Daria op en glimlachte naar hem. Een duistere en valse glimlach. “Het zijn niet zijn soort vonken.” Ze legde het mes op het tafeltje achter zich en sloot haar ogen. “Kinoúmai.” Ze verdween en verscheen aan de andere kant van de kamer, zonder het mes en zonder vonken. Vanuit daar keek ze naar Xeres. Haar blik toonde zijn woede. Hij had de arm van Weyran gebroken. “Die vonken zijn heel ergens anders voor. Mávro fotiá.” In haar hand verscheen een zwarte vlam. “Ik moest gewoon weer even op de woorden komen.” Ze keek naar Xeres en liet haar vlam weer verdwijnen. “Laat hem los, Weyran je kan gaan. Laat je arm verzorgen en zet iemand anders op de wacht.” Het was een kort bevel en haar blik gleed weer naar Xeres toe.
“Ik heb verteld waarom ik hier ben, maar ik geloof niet dat je echt daarom naar deze kamer ging. Het eerste wat je duwde was dit misschien, vervolgens de lust maar algauw nam je woede het over. Misschien moeten we terug naar lust als je je woede in kan houden. Ik hoef geen poging tot moord op me. Het zou een schande zijn als de Glaives daarvoor allemaal hierheen moeten komen.” Ze liep weer naar het tafeltje en pakte haar glas wijn. Opnieuw draaide ze zich om naar Xeres en keek hem recht in de ogen. “Ik ben niet bang. Ik wil je niet van je troon stoten, ik wil er gewoon een bij.” Daria ging op haar bank zitten en liet Yana bij zich. Ze aaide haar en glimlachte tevreden. “Je had het slechter kunnen treffen Xeres..” Ze liet haar hoofd wat naar achteren vallen. Haar haren vielen als een waterval naar beneden langs de bank en ze glimlachte verleidelijk. Het was geen chaos wat in haar zat. Duisternis en lust, dat overheerste er nu in haar en ze zou vanzelf ontdekken wat ze nog meer kon.
Kort keek ze op naar hem. Zijn ogen verraadden zijn woede, het was duidelijk dat deze had plaatsgemaakt voor lust. De kans om iets te zeggen had ze niet maar zij wist dat dit niet van Weyran af kwam. Ze sloot dan ook even haar ogen toen hij om hem riep. Ze wachtte kalm tot Weyran binnenkwam, duwde Xeres niet weg maar bekeek hem alleen een beetje. Verbaasd keek ze op bij het bevel maar nam het mes aan. Het voelde vreemd in haar hand, het was niet van haar en dat voelde ze. Terwijl ze het mes bekeek had Xeres Weyran al vastgepakt en ze kon er niets aan doen dat ze dat uiterst vervelend vond. Zeker de dreiging in zijn toon. Met een felle blik keek Daria op en glimlachte naar hem. Een duistere en valse glimlach. “Het zijn niet zijn soort vonken.” Ze legde het mes op het tafeltje achter zich en sloot haar ogen. “Kinoúmai.” Ze verdween en verscheen aan de andere kant van de kamer, zonder het mes en zonder vonken. Vanuit daar keek ze naar Xeres. Haar blik toonde zijn woede. Hij had de arm van Weyran gebroken. “Die vonken zijn heel ergens anders voor. Mávro fotiá.” In haar hand verscheen een zwarte vlam. “Ik moest gewoon weer even op de woorden komen.” Ze keek naar Xeres en liet haar vlam weer verdwijnen. “Laat hem los, Weyran je kan gaan. Laat je arm verzorgen en zet iemand anders op de wacht.” Het was een kort bevel en haar blik gleed weer naar Xeres toe.
“Ik heb verteld waarom ik hier ben, maar ik geloof niet dat je echt daarom naar deze kamer ging. Het eerste wat je duwde was dit misschien, vervolgens de lust maar algauw nam je woede het over. Misschien moeten we terug naar lust als je je woede in kan houden. Ik hoef geen poging tot moord op me. Het zou een schande zijn als de Glaives daarvoor allemaal hierheen moeten komen.” Ze liep weer naar het tafeltje en pakte haar glas wijn. Opnieuw draaide ze zich om naar Xeres en keek hem recht in de ogen. “Ik ben niet bang. Ik wil je niet van je troon stoten, ik wil er gewoon een bij.” Daria ging op haar bank zitten en liet Yana bij zich. Ze aaide haar en glimlachte tevreden. “Je had het slechter kunnen treffen Xeres..” Ze liet haar hoofd wat naar achteren vallen. Haar haren vielen als een waterval naar beneden langs de bank en ze glimlachte verleidelijk. Het was geen chaos wat in haar zat. Duisternis en lust, dat overheerste er nu in haar en ze zou vanzelf ontdekken wat ze nog meer kon.