Post by Nicolette on Nov 26, 2016 22:23:40 GMT
Reyna veranderde langzaam weer in zichzelf en glimlachte. Haar bemanning was gered en ze was er zo blij om. Ze keek naar Vance en zag dat hij oké was. Yadav kwam bij hem waardoor zij even door liep naar Nemebe. ‘Goede gooi.” Zei ze glimlachend. Ze grijnsde even en keek naar de twee mannen die aan het praten en alweer aan het lachen waren. Haar bemanning begon alvast met de kleine reparaties aan het schip die zo gedaan konden worden. “Dankjewel Nemebe, dat je me vertrouwt.” Ze glimlachte naar haar stuurman en keek naar Yadav. Deze verdween weer en ze glimlachte een beetje. Ze waardeerde het dat hij hen geholpen had tijdens die gevecht en ze hoopte dat hij niet al te slecht over haar zou spreken bij Xeres.
Zacht voelde ze de hand van Nemebe in haar haren. De gouden pluk was losgeraakt en ze keek hem onzeker aan. “Ik weet het.. Ik weet het maar het is niet meer te verbergen.” Fluisterde ze zachtjes en ze keek hem onzeker aan. Met een glimlachje keek ze hem toen weer aan. “Het komt echt wel goed.” Ze stopte de blonde pluk weer tussen de rest van haar haren. Ze wist niet wat Vance ervan zou vinden. Het was zo druk dat ze elkaar weinig gesproken hadden de afgelopen momenten. Dat hij ineens neergestoken werd en nu die kraken. Ze zuchtte en keek op zodra hij naar Nemebe riep dat het anker uit moest. Reyna fronste en liep zijn kant op. “Wat ga je doen?” Ze wilde weten wat hij van plan was. Het zag er immers uit alsof hij het water in ging duiken. Snel liep ze naar hem toe om hem tegen te houden maar ze was niet snel genoeg. Met korte woorden sprong hij al in het water en ze vloekte. Ze liet de mannen hem echter niet omhoog trekken want dat was niet wat hij wilde en ze vertrouwde hem.
Het was afwachten, alleen maar afwachten. Hij zou verder zwemmen en ze zuchtte diep. Kalm bleef ze zitten op de reling en hield zich vast aan te touwen. Ze hield het touw van Vance goed in de gaten en keek er naar. Ze was best bang dat hij niet meer boven zou komen ook al was hij onsterfelijk. Dat betekende niet dat hij roekeloos moest gaan worden. Met een diepe zucht staarde ze over het water en keek verder langs alles. Ze voelde zich niet op haar plaats hier. Deze plek was heel erg naar en ondanks dat ze een godin was kon ze zich er niet goed over voelen. Kalm wachtte ze en keek even naar haar mannen.
Uiteindelijk zag ze dat hij aan het touw bewoog. Gauw riep ze haar mannen en liet hem omhoog trekken. “Help hem!” Riep ze uit. Ze schrok zich dood en beet hard op haar onderlip. Er zat iets aan hem vast en ze gromde. Ze herkende de sirene en ze greep hem vast. Gauw hielp ze hem uit het water en keek naar. Ze fronste en zorgde al gauw dat de sirene hem los liet. Ze drukte tegen de wond en keek even omhoog. “Bereid ons voor!” Riep ze naar haar mannen waarna ze bezig gingen en ze keek naar ze.
Nemebe stuurde de mannen aan terwijl Reyna Vance met zich meenam aangezien hij ook de boog bij zich had en die wilde ze veilig opgeruimd hebben. ‘Kom. We ruimen de spullen veilig op en gaan dan door. “
Zacht voelde ze de hand van Nemebe in haar haren. De gouden pluk was losgeraakt en ze keek hem onzeker aan. “Ik weet het.. Ik weet het maar het is niet meer te verbergen.” Fluisterde ze zachtjes en ze keek hem onzeker aan. Met een glimlachje keek ze hem toen weer aan. “Het komt echt wel goed.” Ze stopte de blonde pluk weer tussen de rest van haar haren. Ze wist niet wat Vance ervan zou vinden. Het was zo druk dat ze elkaar weinig gesproken hadden de afgelopen momenten. Dat hij ineens neergestoken werd en nu die kraken. Ze zuchtte en keek op zodra hij naar Nemebe riep dat het anker uit moest. Reyna fronste en liep zijn kant op. “Wat ga je doen?” Ze wilde weten wat hij van plan was. Het zag er immers uit alsof hij het water in ging duiken. Snel liep ze naar hem toe om hem tegen te houden maar ze was niet snel genoeg. Met korte woorden sprong hij al in het water en ze vloekte. Ze liet de mannen hem echter niet omhoog trekken want dat was niet wat hij wilde en ze vertrouwde hem.
Het was afwachten, alleen maar afwachten. Hij zou verder zwemmen en ze zuchtte diep. Kalm bleef ze zitten op de reling en hield zich vast aan te touwen. Ze hield het touw van Vance goed in de gaten en keek er naar. Ze was best bang dat hij niet meer boven zou komen ook al was hij onsterfelijk. Dat betekende niet dat hij roekeloos moest gaan worden. Met een diepe zucht staarde ze over het water en keek verder langs alles. Ze voelde zich niet op haar plaats hier. Deze plek was heel erg naar en ondanks dat ze een godin was kon ze zich er niet goed over voelen. Kalm wachtte ze en keek even naar haar mannen.
Uiteindelijk zag ze dat hij aan het touw bewoog. Gauw riep ze haar mannen en liet hem omhoog trekken. “Help hem!” Riep ze uit. Ze schrok zich dood en beet hard op haar onderlip. Er zat iets aan hem vast en ze gromde. Ze herkende de sirene en ze greep hem vast. Gauw hielp ze hem uit het water en keek naar. Ze fronste en zorgde al gauw dat de sirene hem los liet. Ze drukte tegen de wond en keek even omhoog. “Bereid ons voor!” Riep ze naar haar mannen waarna ze bezig gingen en ze keek naar ze.
Nemebe stuurde de mannen aan terwijl Reyna Vance met zich meenam aangezien hij ook de boog bij zich had en die wilde ze veilig opgeruimd hebben. ‘Kom. We ruimen de spullen veilig op en gaan dan door. “