Haar ravenzwarte haren wapperde zachtjes in de wind terwijl ze met haar rug tegen de muur stond een sigaretje te roken. Langzaam blies ze de rook uit terwijl haar felblauwe ogen naar de lucht waren gericht. De lucht was grijsachtig en Emily zou zich niet verbazen als het binnen enkele minuten zou gaan beginnen met regenen. Aan de overkant zie je mensen een bakkerij naar binnen en buiten gaan terwijl sommige wachten om te kunnen oversteken. Emily stond namelijk op een locatie waar veel verkeer was. Hier zou zij een 'bron' spreken, eerst nog even afwachten of het echt een 'bron' was, om haar verder te helpen in een lastige zaak. Drugs, moord, bandes en leugens waren voor haar op dit moment de normaalste zaak ter wereld. Uit haar broekzak haalt ze haar mobieltje terwijl zij in de tussentijd haar sigaret uit gooien en uitmaakt door middel van haar zwarte sneaker gebruik te maken. Het was inmiddels als 13:13 en deze zogenaamde 'bron' was inmiddels - over twee minuten een kwartier te laat.
Hij had het idee dat hij gek geworden was. Maandenlang was hij al lid van de bende die zich in had gelaten met de maffia. En toch had hij het goed gevonden om een bron te zijn voor een agente. Hij was ook zo stom om op een mooi gezichtje af te gaan. Wist hij veel dat het een agente was. Daar kwam hij pas achter nadat hij wat opschepte over zijn werk bij de bende. Deze agente wist er wel raad mee. Hij sprong behendig over een hek en bij de landing viel hij bijna tegen een vuilnisbak op. Tijdens het rennen schoof hij zijn mouw van de jas een beetje omhoog en keek naar de tijd. "Shit." was zijn reactie bij het zien van de tijd. Hij was al te laat. Hij rende de hoek om en dwong zichzelf te gaan lopen. Het was vreemd om buiten adem aan te komen. Informatie uitwisselen zou dan niet werken. Hij keek over de mensen heen en vond al snel de zwarte haren. Hij zuchtte even, waardoor hij iets rustiger ademde en liep op haar af. Zijn handen in zijn zakken gestoken. "Je kon zeker niet een iets minder openbare plek kiezen?" vroeg hij daarna. Een kleine glimlach was om zijn lippen te zien.
Haar mondhoeken gingen iets omhoog toen zij iemand hoorde aanlopen met een zwaardere ademhaling. Dit betekende dat deze persoon had gerend om alsnog te proberen op tijd op de afspraak te komen. Aan de man zijn houding te zien probeerde hij nonchalant over te komen dan hoe hij waarschijnlijk op de weg hier naartoe had uitgezien. "Je bent te laat" Ze gaf hem een plagend glimlachje en volgde zijn voorbeeld door haar handen in haar broekzakken te rusten. "Hoe drukker, hoe beter. Kom." Emily begon de in richting van de drukke menigte mee te lopen. Ze moesten niet opvallen en waar was dit makkelijker dan in de drukste straat van de stad? "Ik praat en totdat ik ben uitgepraat dul ik geen tegenspraak. Dat mag je allemaal achteraf doen." Ze hadden namelijk al weinig tijd doordat haar 'bron' al 15 minuten te laat was en 15 minuten waren cruciaal als de tijd drong. "Mijn naam is Emily Lane en ik werk al 8 jaar voor de FBI. Ik ben toegetreden op een leeftijd van 20 wat zeer speciaal is en de meeste op deze leeftijd niet worden toegelaten. Ik zeg je dit zodat je weet dat je niet met mij kunt sollen en ik je achter de tralies krijg als het blijkt dat je leugenaar bent. Mijn specialisatie is niet alleen in vechtsport maar menselijke expressies en emoties. Er is nooit iemand geweest die met leugens is kunnen wegkomen omdat ik hier op getraind heb, 8 jaar lang."
Uit haar broekzak haalde ze een pakje sigaretten en haalde er een sigaret uit. Ook bood ze de man die naast haar liep er eentje aan voordat ze het pakje weer terug stopte. In de tussentijd nam zij de man tot haar op terwijl ze haar sigaret probeerde aan te steken. Hij had zwart/bruin haar, grijze ogen wat je zelden tegen kwam en een lichte baardgroei. Hij was zeker 10 cm langer dan zij, vrij breed gebouwd wat betekende dat hij vast af en toe naar de sportschool ging en een donkere jas om bij zijn 'stoere & mannelijke' imago te passen. De leeftijd van de man zou ongeveer tussen de 25 en 35 zijn, zij dacht zelfs richting de 29 á 30 jaar. "Ik wil graag van jou horen waarom je met mij contact hebt opgenomen, voor wie je werkt en wat jouw gehele aandeel is in deze zaak en je begrijpt vast waar ik het over heb. Uiteraard ook even een korte introductie." Emily nam een teug van haar sigaret en sloeg nu de bocht om naar links waar ze even moesten blijven staan voor een rood stoplicht. Haar zwarte haren wapperde zachtjes met de wind mee terwijl de rook van haar sigaret langzaam verdween.
Op haar woorden dat hij te laat was schudde hij beschaamd zijn hoofd. "Ik weet het, ik weet het. Ik kon niet eerder weg. Het was dan opgevallen." legde hij kort uit. Tyler volgde haar en wanneer ze een korte uitleg over wat de bedoeling was haalde hij zijn schouders op. "Duidelijk." zei hij kort. Hij volgde haar en luisterde naar haar uitleg. Het was een introductie. Meestal was hij niet zo van het uitleggen wie hij was. Ze bood een sigaret aan na haar intro en hij nam er dankbaar één aan. Hij haalde uit zijn eigen jaszak een aansteker en stak deze aan. Hij bood de aansteker ook aan, aan haar. En daar kwam het, de vraag wie hij was. Wat hij deed... Het was standaard. Had haar collega haar dan niet goed ingelicht? Hij glimlachte.
"Mijn naam is Tyler. Ik zit al een tijdje bij de maffia. Ik begon als runner toen ik zestien was, ben nu de gene die de runners eruit stuurt zo'n twaalf jaar later. Binnen de organisatie heb ik contact met alles en iedereen, ken alles en iedereen. Mijn rol is zorgen dat alles terecht komt waar het terecht hoort te komen. En eerlijk is eerlijk. Ik nam geen contact op. Ik heb me verluld bij een collega van je die me dreigde in de boeien te slaan als ik niet was komen opdagen vandaag." zei hij grinnikend. Hij nam een flinke trek van de sigaret waardoor de rook heet brandde in zijn keel. "Wat ik verder privé doe is zoals gesteld, privé." zei hij rustig. Het stoplicht was op groen gesprongen en ze konden verder lopen, wat hij dan ook deed.
Hij had haar aangeboden sigaret aangenomen, maar bij het aanbieden van de aansteker was Emily hem al voor geweest door het zelf aan te steken. Ze bedankte hem kort en vond het eerlijk gezegd wel prettig dat hij ook rookte. Tegenwoordig was het zo'n een taboe, vooral hier in Amerika, California om precies te zijn. Als mensen een sigaret aanstaken keken de meeste personen met vuile blikken naar degene die rookten. Het leek wel alsof het werd geassocieerd met een ziekte die zo besmettelijk was dat de meeste meters van je vandaan liepen. Nu merkte ze ook tijdens het wachten voor de stoplicht dat sommige mensen begonnen te hoesten en te wapperen om de 'rook' niet in hun gezicht te krijgen. Emily kon het niet helpen om met haar ogen te rollen bij dit aanzicht. De introductie van haar 'bron' was anders dan hoe haar collega dit bij haar had ingelicht. Dus haar collega had gebruikt gemaakt van de 'Dreig techniek' om zo deze man zo ver te krijgen om zijn 'groep' te verraden. Bij het woordje runner keek Emily bedenkelijk. Was dit een nieuwe benaming? Iemand die eruit wordt gestuurd om opdrachten uit te voeren, de vieze klusjes te doen en situaties op te lossen waar de meeste mensen hun handen niet aan vuil willen maken? "Kun je de definitie runner wat meer toelichten? Want ik heb er namelijk verschillende beelden bij en wil een bevestiging of dit klopt. Tegenwoordig worden de termen zo vaak veranderd." In de tussentijd liepen ze verder en bleef Emily na een tijdje even staan, keek om zich heen en sloeg de weg in wat naar een park leidde. "Als ik het goed begrijp ben je al 12 jaar actief in de criminele circuit, echter wel vrijwillig? Het wereldje bevalt je wel? Dit is geen generalisering, maar wat ik zo uit je verhaal kan opmaken?" Eenmaal aangekomen in het park liep Emily naar een grote boom waar ze uiteindelijk tegen aan ging zitten. "Privé is privé daar heb ik respect voor, maar wil je mee werken om deze maffiapraktijken aan het licht te brengen of doe je dit alleen vanwege mijn collega? Want de beweegreden van een 'bron' zijn cruciaal in dit gegeven." Zijn antwoord zou de doorslag zijn of Emily met deze Tyler verder in zee zou gaan of juist haar handen terug zou trekken en verder alleen te werk gaan.
Tyler had zijn sigaret al bijna op tegen de tijd dat ze aan de overkant van de weg aankwamen. Hij was zwaardere sigaretten gewend. Voor hem trok hij zijn longen kapot aan een lichtere. Het was hem opgevallen dat ze bedenkelijk keek bij het woord runner. De vraag om het uit te leggen kwam dan ook niet als een verassing. "Een runner is iemand die de drugs naar een handelaar brengt of deze zelf gaat verhandelen." legde hij rustig uit. De samenvatting van zijn verhaal liet hem glimlachen. "Ik denk dat ik vergat te vertellen dat mijn vader aan het hoofd staat. Niet waar?" Hij deed alsof het een casual gesprek was om geen aandacht te trekken. Veelal waren er mensen die de straten namelijk in de gaten hielden. "Mijn vader heeft me erin getrokken. Ik kon moeilijk nee zeggen. Ik ben het niet eens met zijn methoden. Ik heb al diverse moorden meegemaakt en laatst schoot hij nog mijn oom neer omdat hij dacht dat hij contact had met de politie." Hij liep even een stukje vooruit, hij zag een Starbucks en hij keek even naar haar. "Koffie?" Vroeg hij rustig waarna hij een dubbele espresso bestelde en eventueel het geen wat zij wilde en hij betaalde. "Ik wil meewerken omdat ik mijn grenzen lang geleden al ben overschreden. Het maakt mij niet beter als mijn vader." zei hij kortaf. Hij pakte de koffie(s) en nam een slok van de nog hete koffie en liep verder. Hij moest alles er zo normaal mogelijk uit laten zien. Maar dat zou voor haar ook geen geheim zijn.
Tyler gaf een toelichting over wat precies runner inhield deze dagen. Het kwam in de buurt van wat ze al dacht dat het betekende. “Ongeveer al wat ik in mijn hoofd had. Tegenwoordig hoor je van allerlei termen langskomen.”
Bij het stukje dat zijn vader de baas van dit alles was, werden haar pupillen met een slag groter. Haar hand gleed automatisch naar haar huls die zij verborgen hield onder haar jas. Misschien was dit wel een val om van haar af te komen. Zij had al meerdere maffia praktijken aan het licht gebracht en dat maakte haar niet bepaald populair in dat wereldje. Er waren al eens pogingen gedaan om haar te vermoorden, er is al eens zelf een prijs op haar gezet, maar tot nu toe waren alle pogingen mislukt. Haar blauwe ogen vernauwden zich terwijl ze hem met een ijzige blik aankeek en haar lippen als een streep vormden. “Dat weetje is nog nieuw, fijn dat je het nu pas deelt.” Er klonk een lichte sarcasme in haar stem en ze begreep niet waarom haar collega dit doorslaggevende informatie niet met haar had gedeeld.
Toen hij verder strak over de gehele situatie bekeek ze zijn expressies, focuste Emily in de tonen van zijn stem en welke gebaren hij gebruikte. Dit alles om te analyseren of hij tegen haar loog. Tot nu toe wat Tyler vertelde klopte en hij vertelde oprecht de waarheid. “Ik drink geen koffie, maar een chocomelk is altijd welkom.” Nadat ze klaar waren bij de Starbucks ging Emily op een bankje zitten met haar benen over elkaar. “Ik vind dit mooi Tyler. Desondanks alle duisternis het licht proberen te zien. Het klinkt misschien zwaar en je voelt je misschien schuldig tegenover je vader, maar geloof mij dat geld, macht en drugs vaak de overhand hebben. Dierbaren zijn niet zo belangrijk en vaak gebruikt voor de schijn. Wij kunnen je bescherming bieden, of beter gezegd IK kan jou bescherming bieden.”